Dag 30 van Sahagun naar het ziekenhuis van Orbigo.

Nee, nee, niet schrikken het is niet wat jullie denken. We zijn niet opgenomen in het ziekenhuis, maar we overnachten in Hospital de Orbigo. Een plaatsje waar pelgrims vroeger werden opgevangen als ze tenminste over de prachtige pelgrimsbrug (volgens ons boekje , want hij staat nu in de stelling) waren gekomen.

Aan dit plaatsje is natuurlijk ook een legende verbonden! Midden op deze brug staat nl een gedenkteken aan een ridder Don Suero, die voor zijn geliefde andere ridders die de brug wilden passeren uitdaagde tot een duel. Waar vind je zulke mannen nog zou Gabi zeggen!

Nou natuurlijk in Hospital de Orbigo, want het toernooi wordt elk jaar in middeleeuwse kledij nagespeeld.

Om in dit geweldige plaatsje te overnachten hebben we vandaag wel weer dik 100 km moeten zwoegen. En dat was het zeker voor mij want nachtrust had ik nauwelijks gehad. Gisteravond eerst nog internetten en daarna een vader die onrustig slaapt en al om 3 uur gewassen en met zijn fietskleding aan klaar staat voor vertrek. Uitgelegd dat het pas 3 uur is en dat hij toch nog even moet gaan slapen.

Daar is niet veel van gekomen en om half acht staan we niet al te fris klaar voor de tocht en hebben besloten de alternatieve route uit het boekje door de mooie streek El Paramo om Leon heen! We hebben niet echt zin om ons in een drukke grote stad te storten en kunnen geen noemenswaardige wonderen vinden die aan Leon geralteerd zijn om dit wel te doen.

Daar hebben we geen spijt van gehad, prachtige dorpen gezien, de beroemde streekhuizen van leem en de uitgegeven bodegas in de heuvels waren een lust voor het oog. Ook de velden vol ooievaars, vanwaar we nu dus weten waarom dat er op elke kerktoren minimaal 1 ooievaar zit.

Uiteindelijk na een zware tocht aangekomen op de camping van Hospital de Orbigo treffen we Hajo weer aan die in de volste overtuiging was dat hij ons had afgeschud. Onder het genot van een paar biertjes, chips, chocola en door Hajo zelf samengestelde toastjes (we worden verwend) kletsen we wat bij, maken nog kennis met twee Belgische fietsers, zetten de tenten op en gaan er lekker lui rondhangen alsof we vakantie hebben.

Maar dat vakantie idee kan niet lang duren want de maag moet gevuld worden en nog even een stempel halen voor in ons credential die al aardig vol begint te geraken. Een stempel halen zou kunnen bij de Alberge Municipal, twee kilometer lopen en blijkt dat hij gesloten is dus geen stempel. Dat is nog niet zo erg als de twee Camino lopers die uitgeput achter de Alberge zitten en minimaal drie kilometer terug moeten om alsnog een slaapplaats te vinden.

Wij gaan richting het dorp waar we halverwege nog even een verfrissing (biertje, wijntje, nootje) nemen voor we naar restaurant Los Angelos gaan waar we ook een stempel kunnen krijgen en een heerlijk pelgrimsmaaltijd. Naast ons zit een Spanjaard die vraag jij en toch diegene op rollerblades? Na wat kletsen blijkt dat hij mij voor Burgos is tegengekomen en mij op de foto en film heeft gezet. Kaartje en gegevens uitgewisseld en hij zal deze beelden opsturen en misschien zien we elkaar nog in Santiago!

Na de maaltijd nog genieten van een glas cognac aan de bar en elkaar beloofd dat als we elkaar in Santiago nog ontmoeten we eens echt uit eten gaan en een stevige borrel gaan drinken op onze tocht.....

Pa schrikt van de tijd, het is al tien uur geweest, gauw naar de camping en slapen, hopen dat hij na de wijn en de cognac iets langer zal doorslapen dan drie uur!

Morgen weer bergen en wat voor, zevenhonderd meter stijgen naar cruz de ferro, ons steentje lossen, nog een klein topje en dan afhalen, down hill op skates dat is pas kicken! Ga er nu van dromen, ridders, ooievaars, bergen van 1500 meter hoog en afdalingen van 50 km per uur, slaap zacht.