Dag 35 van Melide naar Santiago.

We eten ons ontbijt in de grote hal en nemen afscheid van onze Spaanse vrienden die de laatste etappe langs de grote weg gaan afleggen, maar wij gaan ons netjes houden aan de route van Sweerman en dat zullen we weten!

De route gaat door een heuvelachtig landschap, een beetje Limburg maar dan hoger. Er zijn vandaag diverse kleine dorpjes die we aandoen maar geen noemenswaardige bijzonderheden te zien, dat is natuurlijk om de aankomst in Santiago nog spectaculairder te maken.

We komen al heel snel bij het dorpje Vareles waar de weg is afgezet en allerlei boorden over veiligheid, helm, bril enz. Echte grote werkzaamheden dus, alleen door de mist kunnen we er niks van zien.

Dan maar omrijden, wat na 1 kilometer resulteert in een zand grindpad. Goede raad is duur, terug is ook geen optie en er rijden volop auto's deze route dus het moet de juiste omleiding zijn. Schoenen aan en lopen wat uiteindelijk betekent dat we bijna drie kwartier hebben gelopen om weer op dezelfde weg terug te komen. En ja hoor daar is de weg ook afgesloten alleen niet zo uitbundig met allerlei veiligheidseisen, en door de mist zien we inderdaad een auto staan en is er 1 man bezig met een kango de weg over de breedte open te breken. Het omlopen was dus niet echt nodig geweest, maar dat hoort schijnbaar bij de laatste loodjes.

Bij de plaats Arzua nemen we wat te drinken en komen in gesprek met een Duitser die dezelfde afstand als ons al had afgelegd vanuit Duitsland maar dan in 14 dagen. Hij legde gemiddeld zo'n 150 km per dag af en had er dagen bij van meer dan tweehonderd kilometers. Ik heb zijn fiets niet gezien en of hij ook bagage bij zich had, maar het is in iedergeval de Duitse versie van een vliegende Hollander. Ben benieuwd of hij ook nog wat van zijn omgeving heb gezien?

Vanaf Arzua moeten we 5 km over de grote weg wat geen pretje is met al dat verkeer, dit is ook waar ik mij steeds zorgen baart als er iets zou gebeuren want dit heb je niet zelf in de hand.

Op deze weg komen we twee vrouwen tegen met een klein kind op een kinderfietsje en als we boven zijn blijkt ze met een touw aan de voorste fiets vast te zitten. Ben benieuwd hoe zij dat doen in de afdalingen, ik vind het voor ons soms al onverantwoord en moet er niet aan denken wat er allemaal kan gebeuren en zeker met zo'n klein onvoorspelbaar kind.

Daarna gaan we weer een mooie route op door eucalyptusbossen en landelijke omgevingen, het is we veel klimmen en dat gaat pa met zijn hiel aardig opbreken. We nemen wat meer rust en wat doping (Cola) onderweg, nemen ruim de tijd voor de lunch en ons sinasappeltje.

Dan de laatste klimmetjes en Santiago lig beneden aan de heuvel, de torens van de kathedraal steken boven de stad uit.

Tranen schieten in mij ogen, alleen al de gedachte dat ik morgen mijn skates niet aan hoef te doen onroeren mij. Maar natuurlijk ook het geweldige gevoel dat wij ons doel hebben bereikt en deze onwaarschijnlijke prestatie samen hebben geleverd. We rijden de stad binnen wat al gauw resulteert in het uitdoen van de skates en gaan lopen want de hellingen en het plaveisel is niet te doen.

We gaan als eerste opzoek naar de toeristen info voor een slaapplaats want het zou ontzettend druk zijn. Dit is geen probleem en we kunnen slapen bij een oud seminario waar wel 400 slaapplaatsen zijn en ze vertellen dat we verderop in de straat ons Compostelaat kunnen halen. We komen onze Spaanse vrienden in de stad tegen en ook zij zijn onderweg naar het buro waar we ons credential kunnen laten zien en het compostelaat mogen ontvangen. Als we bij het buro aan de beurt zijn en vragen hoe wij de Camino hebben gedaan en ik zeg dat ik de tocht op de skates heb gedaan zijn ze reuze geïnteresseerd en stellen allerlei vragen en vertellen dat dit nog nooit eerder is gedaan. Maar wat het compostelaat betreft deze kan ik wel op mijn buik schrijven want die krijg ik niet. De dame leg mij uit dat alleen mensen die de Camino lopend, op de fiets of per paard hebben afgelegd hiervoor in aanmerking komen, en het rare is ik had hier al van gedroomd. Teleurgesteld en opgewonden door deze stupide regeltjes zeg ik tegen de dame maak er dan maar fiets van. Zij zeg, zou u liegen om een papiertje te krijgen en ze heb gelijk, wat maakt het uit we doen het voor de tocht op zich en de wezen in Nepal waar ik haar op wijs en vraagt of zij misschien een kleine bijdrage heeft maar ook dat kan ik op mijn buik schrijven!

We laten nog wat Fotos van ons maken voor de kathedraal, slenteren door de stad wat een groot commercieel Camino gebeuren is en wat de winkeltjes betreft en de oorzaken waar je in pelgrims outfit gefotografeerd kan worden te vergelijken is met Volendam. We beleven S'avonds de mis in de indrukwekkende kathedraal, gezang, orgel muziek en banken vol priester, monniken en kardinalen. Jammer genoeg mogen we niet bij de beroemde Jacobszuil komen en geen kaarsjes ontsteken, het is namelijk de Camino 2010. Dat wil zeggen dat oude gebruiken naar onze tijd zijn aangepast zoals overal LCD schermen waardoor je de mis niet kan missen. De kaarsjes zijn vervangen door LED lampjes die gaan branden als je geld in het apparaat gooit en soms staan er zelfs LCD schermen met een filmpje van brandende kaarsen. Rugzakken mogen niet naar binnen ivm de veiligheid, ja het is niet leuk al deze veranderingen maar het is de tijd waar we in leven, deal with it and enjoy live! Uiteindelijk gaan we dan toch richting onze slaapplaats en genieten van onze welverdiende rust!