Dag 34 van Sarria naar Melide.

In de wolken!

Volgens mij een eerste dag waar we niet met die koperen ploert aan de hemel de reis aanvaarden. Het is totaal anders, we zitten helemaal in de wolken en als we Sarria uit rijden duiken we de mist in. Lampjes uit de tas en op de rugzak, we moeten wel gezien worden want rijden langs de weg is al gevaarlijk genoeg, gisteren drie Spanjaarden gezien die bijna de bocht uit vlogen!

Regenjas aan want alles word nat en het zicht is niet meer dan 50 meter. Waar we gisteren zulke mooie fotos van hebben genomen, een dal wat geheel in de wolken is gehuld daar zitten wij nu zelf in.

Maar erg lang duurt het niet want om 10 uur op onze eerste stopplaats is het alweer vechten om een plekje in de schaduw. Na een aantal klimmetjes en afdalingen komen we langs de brug van Portomarin het dorpje dat de mooiste gebouwen heeft afgebroken en hogerop weer opgebouwd voordat het hele dorp onder de waterspiegel van het stuwmeer zou verdwijnen. Als we afbuigen naar het plaatsje Ventas verlaten we de weg met autos en komen we op een schitterende weg die een aantal kleine dorpjes aandoet, we krijgen nog een stempeltje, zien een grote groep mensen die gehandicapten begeleiden op de Camino en twee mannen die de Camino lopen met een paard. Ik ga steeds meer op de foto want zo'n idioot hebben ze nog nooit gezien. Nee hoor, de meeste mensen zijn heel enthousiast, moedigen me aan en willen meer van ons weten. Als het Nederlanders betreft maken we natuurlijk gelijk promotie voor het goede doel en delen kaartjes uit, wat soms een spontane bijdrage tot gevolg heeft.

We stoppen nog even bij het prachtige stenen kruis van Ligonde wat volgens onze beschrijving de pelgrims toe roept.

'Waar eindig je, mijn pelgrim.

Mijn pelgrim waar ga je naar toe?

Op de weg naar Santiago.

Ik weet niet of je aan zult komen'.

Niet zulke bemoedigende woorden, maar ik kan me heel goed voorstellen dat in de middeleeuwen een pelgrim helemaal uitgeput vanaf de berg zijn slaapplaats wel zag liggen maar dat niet zo zeker was of hij of zij het wel zou halen, getuige de vele pelgrimsgraven hier langs de Camino. Afhankelijk van het weer, voor het donker binnen, rovers, wolven, ziekte enz. was de Camino toentertijd denk ik een stuk spannender dan mijn skatereisje.

Na nog een stuk grote weg en mijn gevecht op 70 cm asfalt met een witte streep met signalerings bobbels en katteogen om de 20 meter komen we aan in Melide waar we voor een ijsje belanden in een dorpskroeg, we blijven even zitten en de mannen willen weten waar we vandaan komen wat altijd tot een grote glimlach leid en de opmerking 1-0. We laten ze op de kaart zien waar we vandaan komen, maar heb het idee dat ze niet zo bekend zijn met topografie. Ze vertellen ons even dat we door moeten fietsen naar Finesterre anders is de Camino niet af.

Het volgende half uur zijn we ons boekje kwijt en staat de kroeg bol van luidruchtige discussies over de beste of snelste weg naar Finesterre. Ik beloof hun uiteindelijk maar dat ik door zal skaten naar Finesterre om mijn boekje terug te krijgen. De Alberge is 1 km links vertellen ze ons nog even tussen de blijkbaar oneindige discussie over de weg naar Finesterre die waarschijnlijk nog dagen zal duren na ons bezoek aan de kroeg. Wat ze niet bij het 1 km links hadden verteld omdat ze het waarschijnlijk te druk hadden met hun discussie is dat het een km lang gravelpad is dus skates uit en lopen geblazen!

Wat blijkt na enige tijd zoeken en verder vragen, de Alberge is er niet meer maar iedereen wordt opgevangen in een nood Alberge, een grote congreshal waar we kennis maken met 3 enthousiaste bikers uit Spanje die het maar niet kunnen geloven wat die vader van mij allemaal heeft gepresteerd!

Hapje eten (was geen succes) en slapen alvast mentaal voorbereiden op waarschijnlijk de laatste etappe als pa zijn achillespees niet te veel gaat opspelen anders doen we er een dagje langer over.