BEDANKT !!!!!!!

BEDANKT !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Wij willen graag iedereen bedanken die dit skate en fiets avontuur van ons naar Santiago de Compostela tot een onvergetelijke geslaagde gebeurtenis hebben gemaakt! De tocht is voor mijn vader en mij een geweldige ervaring geweest, geweldige herinneringen voor vandaag en later die we nog vele malen met elkaar zullen ophalen.

Dit door al jullie enthousiaste reacties, jullie medeleven en natuurlijk jullie giften voor de stichtingen Mitrata en Tuharuko Awaj. Die de weeskinderen in Nepal weer kunnen helpen waar het uiteindelijk allemaal om te doen is.

Het afronden heeft even op zich laten wachten, mede doordat ik nog een verzoek tot sponsoring had uitstaan bij de Personeels Vereniging van KPN, waarvan we een gift hebben gekregen van€ 500,00 waar we ontzettend blij mee zijn.

Ikzelf ben zo vrij geweest het sponsorbedrag met een kleine bijdrage naar boven af te ronden waardoor we een bedrag van € 5.000,00 krijgen. Wat echt geweldig is, dat er zoveel mensen zijn die spontaan wat over hebben voor anderen die wat minder bedeeld zijn.

Er zijn nog een aantal mensen die hun beloofde sponsorgeld nog moeten overmaken, maar uitgaande dat dit op korte termijn gaat gebeuren ga ik het geld alvast netjes in tweeën verdelen en over maken naar de stichtingen.

Mitrata € 2.500,00

Tuharuko Awaj € 2.500,00

Voor de mensen die nog twijfelden of wij het wel zouden halen en nog geen donatie hebben gedaan...... twijfel niet langer...wij zijn (bijna) ongeschonden binnen gekomen.. dus maak uw donatie maar over ( zie verhaal 'alles over sponsoring') en maak de weeskinderen in Nepal gelukkig!

Groetjes en nogmaals allemaal bedankt, namens Johannes en Kasper

De Sponsorlijst

Hieronder is delijst met sponsorsbijgewerkt tot23 september 2010

Iedereen die tot nu toe mee hebben geholpen om opwat voor manier dan ookbekendheid te geven aan deze sponsortocht endus mee heeft geholpen aan het bedrag tot nu toe BEDANKT!

Maak de lijst langer en langer MELD U AAN enhelp hiermee de weeskinderen in Nepal!

Zie op 'alles over sponsoring' hoe je kan bijdragen aan een beter leven voor wezen in Nepal en dan zie ik jou bijdrage z.s.m. tegemoet.

Elk bedrag is goed, want met elke bijdrage zijn wijheel erg blij

Alles over sponsoring

Sponsoring.

Degoede doelen waar ik deze skate-tocht aan heb opgedragen zijn:

(NOOT: na diverse vragen en opmerkingen van mensen dat zij hun vakantie ook wel op deze manier zouden willen sponseren. Voor de duidelijkheid, alles voor de reis betaal ik zelf, het sponsorgeld gaat geheel naar de onderstaande goede doelen!

De stichting 'Tuharuko Awaj' goed vertaald in het Nederlands betekend dit 'luister naar de stem van het kind'.

De stichting 'Mitrata' goed vertaald in het Nederlands betekend dit 'vriendschap'.

De mensen van deze stichtingen samen met vrijwilligers en sponsoren hebben verschillende projecten opgezet omhet lot van kansarme kinderen in Nepal te verbeteren. Daarbij richten zij zichvooral op het gebied van huisvesting,scholing en gezondheidzorg.

(klik op de logo's om de websites van de stichtingen te bekijken!)

Waarom deze goede doelen en deze stichtingen? In 2006ben ik in Nepal geweest en gezien dat de leefomstandigheden van de plaatselijke bewoners van dit prachtige land soms verre van optimaal zijn, zeker kansarmen zoals wezen hebben het hier zwaar.

Wat mij steeds na mijn bezoek aan Nepal heeft bezig gehouden is hoe kanik een bijdrageleveren om de leefomstandigheden van deze mensen tehelpen verbeteren!

In 2008 heb ik het idee gevat om de kilometers van mijnskatetocht van +/- 900 km door Nederland te laten sponsoren en dit geld te doneren aan de stichting Tuharuko Awaj.

Dit heeft geresulteerd in een donatie van+/- € 2.500,- voor de stichting Tuharuko Awaj waarvoor nogmaals mijn grote dank aan alle sponsors van toen!

Vanwege dit grote succesvan 2008 nu deze tocht met de bedoeling nog meer geeld voor nog meer wezen op te halen. En dit kan natuurlijk niet zonder U !

Dus een ieder diewil bijdragen aan dit goede doel, twijfel niet en geef je op om mijn tocht te sponsoren.

Hoe kan je sponsoren!

• Door een vast bedrag over te maken naar Giro 3845771 t.n.v. K.W. Bontje o.v.v. 'Skaten voor Nepal2' en je naam (eventueel je email of telefoonnummer).
• Door een bedrag per kilometer te schenken. Dit kan door het bedrag per kilometer aan mij door te geven door mij een email te sturen op kasper_b@live.nl , een bericht op mijn weblog achter te laten of een sms op telefoonnummer 06-12077142.
• Na afloop van mij tocht kan je dan mijn gereden kilometers vermenigvuldigen met het door jou aangegeven km bedrag, en het totaalbedrag over te maken aan bovenstaand gironummer.

Ik zal wederom alle sponsors(eventueel met een bedrijfsloge en een link naar de eigen website) in een sponsorlijst op mijn weblog zetten , met een geschat eind totaalbedrag.

Natuurlijk kan je ook een donatie rechtstreeks aan deze stichtingen overmaken via de onderstaande rekeningnummers:

60.54.40.050 t.n.v. Stichting Tuharuko Awaj te Utrecht.

53.82.72.473t.n.v. Stichting Mitrata, te Schiedam.

En voor meer informatie over deze stichtingen ga naar: .http://www.weeshuisnepal.com/,http://www.mitrata.nl ofvraag mij om informatie naar je op te sturen.

Kasper

Santiago

Santiago

Santiago de Compostela dat was ons einddoel geografisch gezien! Maar zoals je in mijn profiel heb kunnen lezen is dat niet echt het doel van onze reis geweest. Een van de redenen is natuurlijk het inzamelen van geld voor de weeskinderen in Nepal en dat is gelukt, uitgegaan van de gedachte elk resultaat is goed want elke cent helpt is dit echt een succes geworden.

De andere reden was om deze oude religieuze pelgrimsweg 'de Camino' af te leggen en spirituele ervaringen op te doen om dichter tot mijzelf te komen en de ervaringen van deze reis te gebruiken in mijn verdere leven. Dit is ook zeker gelukt, want buiten de leuke, leerzame en spannende verhalen die ik heb geschreven voor het blog zijn er vele dingen op deze reis voorgevallen die ik voor mijzelf als heel bijzonder heb ervaren. Ontmoetingen met mensen, spontane gebeurtenissen, ergens zijn op het juiste moment door een eerder ingegeven beslissing enz. Veel tijd om na te denken over het leven met al zijn leuke en minder leuke kanten en wat dat betreft is de Camino oftewel de weg die wij hebben afgelegd net het echte leven!

En dan kom je aan in Santiago wordt je ziek en merk gelijk dat een lichamelijke beperking je beleving van dingen direct beinvloed. Toch geprobeerd samen met pa van de stad te genieten met af en toe even terug naar de Alberge om te rusten. We hebben mooie dingen gezien en leuke mensen ontmoet waaronder de schrijfster Sue Kenney van o.a. het boek 'My Camino', waar we de volgende morgen mee hebben afgesproken om te praten over wat we met de ervaringen van onze reis gaan doen als we thuis komen. Laat zij nou een paar pillen voor mij hebben tegen buik en diarree problemen welke ze ooit van een Nederlander had gekregen, welke me echt hebben geholpen op onze treinreis terug naar Nederland. Zo zie je maar dat mensen altijd op het juiste tijdstip zijn waar ze verwacht worden, vertrouwen.

Ik had graag nog naar Finesterre gegaan en de feestelijke en de religeuze festiviteiten op 24 en 25 juli in Santiago nog willen meemaken, maar doordat ik mij niet zo lekker voelde en pa niet zoveel heeft met al deze zaken en zich zichtbaar verveelde ben ik naar het treinstation gegaan en de terugreis geboekt voor zaterdag. Toen ik bij terugkomst mijn vader vertelde dat we a.s. zaterdag al zouden vertrekken en niet pas op maandag schoten de tranen in zijn ogen en zij hij FIJN lekker naar huis, dus de goede beslissing genomen!

Onze treinreis was van Santiago naar Hendaye bij de Spaanse grens waar we over moeten stappen in een slaaptrein naar Parijs en in Parijs moeten we dan nog van het zuiden naar het noorden om bij Gar du Nord te geraken voor een trein naar Rotterdam waar we nog een kaartje voor moeten bemachtigen. De 12 uur durende treinreis door Spanje was geweldig mooi door een fantastich berglandschap en in de trein naar Parijs hebben we op de derde verdieping van ons stapelbedje prima kunnen slapen, de vermoeidheid zorgde wel dat we in een diepe slaap vielen.

In Parijs metro kaartjes gekocht naar Gare du Nord en daar kaartjes gekocht welke je alleen vanuit een automaat kan halen, en Nederlander als ik ben kies ik op een gegeven moment bij een keuze menu voor het goedkoopste kaartje, verkeerde keuze dus!

Want het blijkt dat deze alleen zijn voor mensen tot 26 jaar en ik zeg tegen pa dat gaat ons echt niet lukken hoor! Op zoek naar een loket waar ik de kaartjes om kan laten zetten en natuurlijk moet bijbetalen, ook dat lukt en we hebben nog tijd voor een ontbijtje voor de Thalys naar Rotterdam vetrekt. Het is voor mij de eerste keer dat ik met de Thalys reis maar wat is dat relaxt, lekkere stoelen, prima service en razendsnel op de bestemming, jammer dat het zo prijzig is.

Op het perron aangekomen in Rotterdam worden we verwelkomt door familie en vrienden, met kussen, handen omhelzingen, bloemen en boordjes met allerlei leuke teksten erop. Na even kort bijkletsen vertrekken we naar het verzorgings tehuis de Rubroek waar oma op ons zit te wachten en verteld dat ze zo blij is dat we weer (heel) terug zijn. Hier worden we verwend met veel aandacht, koffie, gebak, ingelijste foto's en uiteindelijk krijg ik van Wil toch mijn Compostelaat (Photoshop?).

Al met al veel om over na te denken en te plaatsen in onze reis die leven heet. En om van dit leven zoveel mogelijk te genieten en waarde te geven denk ik veel aan mijn vriend Eric die in zijn korte leven voor ons een echt voorbeeld was van genieten en de dingen doen die je wil doen. Dat was volgens hem gewoon een kwestie van even regelen, mensen bellen en dan gaat het gewoon gebeuren, zo simpel kan het zijn! Deze simpele gedachte heb ik ook gehanteerd bij het ondernemen van mijn reis, gewoon een kwestie van even regelen, mensen bellen en het laten gebeuren en zo komen dromen uit! Hiermee de uitspraak van mijn vriend Cees Aka Rob waar gemaakt 'droom niet over je leven, maar leef je droom'.

Het is voor mij en mijn vader een geweldige overwinning en vinden het heerlijk om van alles wat hier uit voort vloeit te genieten.

Hierbij een klein stukje van Paulo Coelho als inspiratie.

'Slechts weinigen durven het aan de last van de eigen overwinning te dragen: de meesten zien af van hun dromen zodra deze mogelijk worden. Ze weigeren de goede strijd te strijden omdat ze niet weten wat ze met hun geluk moeten doen, te zeer vastzitten aan de wereld en de materie'

Een extra dimensie van deze reis was om hem samen te doen met mijn vader, een ervaring die ik nooit had willen missen en mij ook vele inzichten heeft verschaft in het leven, mijn eigen ik, handelen en karakter waar ik zeker nog vele malen aan zal terug denken en zal meenemen in mijn verdere leven

Pa bedankt dat je deze reis samen met mij heb willen ondernemen, voor je gezelschap, je steun en je ongelofelijke wilskracht waar ik nog een hoop van kan leren.

Dag 35

Dag 35 van Melide naar Santiago.

We eten ons ontbijt in de grote hal en nemen afscheid van onze Spaanse vrienden die de laatste etappe langs de grote weg gaan afleggen, maar wij gaan ons netjes houden aan de route van Sweerman en dat zullen we weten!

De route gaat door een heuvelachtig landschap, een beetje Limburg maar dan hoger. Er zijn vandaag diverse kleine dorpjes die we aandoen maar geen noemenswaardige bijzonderheden te zien, dat is natuurlijk om de aankomst in Santiago nog spectaculairder te maken.

We komen al heel snel bij het dorpje Vareles waar de weg is afgezet en allerlei boorden over veiligheid, helm, bril enz. Echte grote werkzaamheden dus, alleen door de mist kunnen we er niks van zien.

Dan maar omrijden, wat na 1 kilometer resulteert in een zand grindpad. Goede raad is duur, terug is ook geen optie en er rijden volop auto's deze route dus het moet de juiste omleiding zijn. Schoenen aan en lopen wat uiteindelijk betekent dat we bijna drie kwartier hebben gelopen om weer op dezelfde weg terug te komen. En ja hoor daar is de weg ook afgesloten alleen niet zo uitbundig met allerlei veiligheidseisen, en door de mist zien we inderdaad een auto staan en is er 1 man bezig met een kango de weg over de breedte open te breken. Het omlopen was dus niet echt nodig geweest, maar dat hoort schijnbaar bij de laatste loodjes.

Bij de plaats Arzua nemen we wat te drinken en komen in gesprek met een Duitser die dezelfde afstand als ons al had afgelegd vanuit Duitsland maar dan in 14 dagen. Hij legde gemiddeld zo'n 150 km per dag af en had er dagen bij van meer dan tweehonderd kilometers. Ik heb zijn fiets niet gezien en of hij ook bagage bij zich had, maar het is in iedergeval de Duitse versie van een vliegende Hollander. Ben benieuwd of hij ook nog wat van zijn omgeving heb gezien?

Vanaf Arzua moeten we 5 km over de grote weg wat geen pretje is met al dat verkeer, dit is ook waar ik mij steeds zorgen baart als er iets zou gebeuren want dit heb je niet zelf in de hand.

Op deze weg komen we twee vrouwen tegen met een klein kind op een kinderfietsje en als we boven zijn blijkt ze met een touw aan de voorste fiets vast te zitten. Ben benieuwd hoe zij dat doen in de afdalingen, ik vind het voor ons soms al onverantwoord en moet er niet aan denken wat er allemaal kan gebeuren en zeker met zo'n klein onvoorspelbaar kind.

Daarna gaan we weer een mooie route op door eucalyptusbossen en landelijke omgevingen, het is we veel klimmen en dat gaat pa met zijn hiel aardig opbreken. We nemen wat meer rust en wat doping (Cola) onderweg, nemen ruim de tijd voor de lunch en ons sinasappeltje.

Dan de laatste klimmetjes en Santiago lig beneden aan de heuvel, de torens van de kathedraal steken boven de stad uit.

Tranen schieten in mij ogen, alleen al de gedachte dat ik morgen mijn skates niet aan hoef te doen onroeren mij. Maar natuurlijk ook het geweldige gevoel dat wij ons doel hebben bereikt en deze onwaarschijnlijke prestatie samen hebben geleverd. We rijden de stad binnen wat al gauw resulteert in het uitdoen van de skates en gaan lopen want de hellingen en het plaveisel is niet te doen.

We gaan als eerste opzoek naar de toeristen info voor een slaapplaats want het zou ontzettend druk zijn. Dit is geen probleem en we kunnen slapen bij een oud seminario waar wel 400 slaapplaatsen zijn en ze vertellen dat we verderop in de straat ons Compostelaat kunnen halen. We komen onze Spaanse vrienden in de stad tegen en ook zij zijn onderweg naar het buro waar we ons credential kunnen laten zien en het compostelaat mogen ontvangen. Als we bij het buro aan de beurt zijn en vragen hoe wij de Camino hebben gedaan en ik zeg dat ik de tocht op de skates heb gedaan zijn ze reuze geïnteresseerd en stellen allerlei vragen en vertellen dat dit nog nooit eerder is gedaan. Maar wat het compostelaat betreft deze kan ik wel op mijn buik schrijven want die krijg ik niet. De dame leg mij uit dat alleen mensen die de Camino lopend, op de fiets of per paard hebben afgelegd hiervoor in aanmerking komen, en het rare is ik had hier al van gedroomd. Teleurgesteld en opgewonden door deze stupide regeltjes zeg ik tegen de dame maak er dan maar fiets van. Zij zeg, zou u liegen om een papiertje te krijgen en ze heb gelijk, wat maakt het uit we doen het voor de tocht op zich en de wezen in Nepal waar ik haar op wijs en vraagt of zij misschien een kleine bijdrage heeft maar ook dat kan ik op mijn buik schrijven!

We laten nog wat Fotos van ons maken voor de kathedraal, slenteren door de stad wat een groot commercieel Camino gebeuren is en wat de winkeltjes betreft en de oorzaken waar je in pelgrims outfit gefotografeerd kan worden te vergelijken is met Volendam. We beleven S'avonds de mis in de indrukwekkende kathedraal, gezang, orgel muziek en banken vol priester, monniken en kardinalen. Jammer genoeg mogen we niet bij de beroemde Jacobszuil komen en geen kaarsjes ontsteken, het is namelijk de Camino 2010. Dat wil zeggen dat oude gebruiken naar onze tijd zijn aangepast zoals overal LCD schermen waardoor je de mis niet kan missen. De kaarsjes zijn vervangen door LED lampjes die gaan branden als je geld in het apparaat gooit en soms staan er zelfs LCD schermen met een filmpje van brandende kaarsen. Rugzakken mogen niet naar binnen ivm de veiligheid, ja het is niet leuk al deze veranderingen maar het is de tijd waar we in leven, deal with it and enjoy live! Uiteindelijk gaan we dan toch richting onze slaapplaats en genieten van onze welverdiende rust!

Dag 34

Dag 34 van Sarria naar Melide.

In de wolken!

Volgens mij een eerste dag waar we niet met die koperen ploert aan de hemel de reis aanvaarden. Het is totaal anders, we zitten helemaal in de wolken en als we Sarria uit rijden duiken we de mist in. Lampjes uit de tas en op de rugzak, we moeten wel gezien worden want rijden langs de weg is al gevaarlijk genoeg, gisteren drie Spanjaarden gezien die bijna de bocht uit vlogen!

Regenjas aan want alles word nat en het zicht is niet meer dan 50 meter. Waar we gisteren zulke mooie fotos van hebben genomen, een dal wat geheel in de wolken is gehuld daar zitten wij nu zelf in.

Maar erg lang duurt het niet want om 10 uur op onze eerste stopplaats is het alweer vechten om een plekje in de schaduw. Na een aantal klimmetjes en afdalingen komen we langs de brug van Portomarin het dorpje dat de mooiste gebouwen heeft afgebroken en hogerop weer opgebouwd voordat het hele dorp onder de waterspiegel van het stuwmeer zou verdwijnen. Als we afbuigen naar het plaatsje Ventas verlaten we de weg met autos en komen we op een schitterende weg die een aantal kleine dorpjes aandoet, we krijgen nog een stempeltje, zien een grote groep mensen die gehandicapten begeleiden op de Camino en twee mannen die de Camino lopen met een paard. Ik ga steeds meer op de foto want zo'n idioot hebben ze nog nooit gezien. Nee hoor, de meeste mensen zijn heel enthousiast, moedigen me aan en willen meer van ons weten. Als het Nederlanders betreft maken we natuurlijk gelijk promotie voor het goede doel en delen kaartjes uit, wat soms een spontane bijdrage tot gevolg heeft.

We stoppen nog even bij het prachtige stenen kruis van Ligonde wat volgens onze beschrijving de pelgrims toe roept.

'Waar eindig je, mijn pelgrim.

Mijn pelgrim waar ga je naar toe?

Op de weg naar Santiago.

Ik weet niet of je aan zult komen'.

Niet zulke bemoedigende woorden, maar ik kan me heel goed voorstellen dat in de middeleeuwen een pelgrim helemaal uitgeput vanaf de berg zijn slaapplaats wel zag liggen maar dat niet zo zeker was of hij of zij het wel zou halen, getuige de vele pelgrimsgraven hier langs de Camino. Afhankelijk van het weer, voor het donker binnen, rovers, wolven, ziekte enz. was de Camino toentertijd denk ik een stuk spannender dan mijn skatereisje.

Na nog een stuk grote weg en mijn gevecht op 70 cm asfalt met een witte streep met signalerings bobbels en katteogen om de 20 meter komen we aan in Melide waar we voor een ijsje belanden in een dorpskroeg, we blijven even zitten en de mannen willen weten waar we vandaan komen wat altijd tot een grote glimlach leid en de opmerking 1-0. We laten ze op de kaart zien waar we vandaan komen, maar heb het idee dat ze niet zo bekend zijn met topografie. Ze vertellen ons even dat we door moeten fietsen naar Finesterre anders is de Camino niet af.

Het volgende half uur zijn we ons boekje kwijt en staat de kroeg bol van luidruchtige discussies over de beste of snelste weg naar Finesterre. Ik beloof hun uiteindelijk maar dat ik door zal skaten naar Finesterre om mijn boekje terug te krijgen. De Alberge is 1 km links vertellen ze ons nog even tussen de blijkbaar oneindige discussie over de weg naar Finesterre die waarschijnlijk nog dagen zal duren na ons bezoek aan de kroeg. Wat ze niet bij het 1 km links hadden verteld omdat ze het waarschijnlijk te druk hadden met hun discussie is dat het een km lang gravelpad is dus skates uit en lopen geblazen!

Wat blijkt na enige tijd zoeken en verder vragen, de Alberge is er niet meer maar iedereen wordt opgevangen in een nood Alberge, een grote congreshal waar we kennis maken met 3 enthousiaste bikers uit Spanje die het maar niet kunnen geloven wat die vader van mij allemaal heeft gepresteerd!

Hapje eten (was geen succes) en slapen alvast mentaal voorbereiden op waarschijnlijk de laatste etappe als pa zijn achillespees niet te veel gaat opspelen anders doen we er een dagje langer over.

Dag 33

Dag 33 van Ruitelan naar Sarria.

Om zes uur worden we gewekt door een prachtig Ave Maria wat door de Alberge galmt, gevolgt door liederen als O-Solomio, Allegria (mijn favoriet) Good morning, good morning en nog wat opera stukken. Een heerlijk gezamelijk ontbijt afrekenen bij de beheerder en krijgen we weer een Bon Camino toegewenst.

Als iemand ooit van plan is de Camino te gaan lopen fietsen of skaten, deze Alberge moet je beslist NIET overslaan.

We gaan direct de bergen in om de drie toppen van 1310 'Cebreiro, 1270 'San Roque' en als laatste 1335 'Alto Poio'.

Het plaatse Cebreiro helemaal op de top van de berg blijkt een heel mooi plaatsje waar je gelijk het gevoel krijg weer in de middeleeuwen terug te zijn. De slechts twintigtal huizen en het pre-romaans kerkje blijken geheel onder monumentzorg te vallen en worden volgens de geschriften verbonden met de mythische plaats waar de ridders de heilige Graal verborgen zouden hebben. Wij hebben nog even gezocht maar tevergeefs, wel allerlei winkels gevonden met prullaria van de Camino en natuurlijk een stempel voor ons credential die hier gigantische is en om ons credential niet direct vol te laten maken hebben we hem maar ergens op de achterkant laten zetten.

Verder valt er niet veel te vertellen over deze dag, hij bestaat voornamelijk uit zwoegen de berg op waar we natuurlijk nog even poseren voor de boorden met de altitude erop zodat jullie zeker weten dat we het gehaald hebben, waar we zelf ook trouwens weer zeer verbaast over zijn als we naar beneden het dal inkijken!

Verder een gigantische afdaling waar Kasper toch maar achter de fiets van pa gaat, niet om remblokjes te sparen want dat is niet meer nodig maar zo hard en lang remmen hou ik echt niet vol. Als pa niet bij deze trip aanwezig zou zijn, zijn dit de momenten geweest waar ik had gaan moeten lopen, dus ik ben die ouwe wel dankbaar want al is het een verkrampte afdaling van 12 km we zijn wel lekker snel beneden.

Na nog een paar kleine hellingtjes komen we aan in Sarria en landen we op de municipal camping. In de avond nog even de stad in met pa waar we even meelopen in de pantoffelpromenade langs de rivier waar gezellige uitnodigende terrasjes zijn.

Dus even wat drinken na onze wandeling en een pizza gegeten om morgen weer goedgevuld aan de reis te beginnen welke langs Palas de Rei zal leiden naar Melide, waarschijnlijk onze laaste stop voor Santiago de Compostela.

Het begint er nu toch wel heel veel op te lijken dat we het gaan halen!

Dag 32

Dag 32 van Molinaseca naar Ruitelan.

Vanmorgen nog een beetje brak van onze reuze gezellige avond. Maar ja s'avonds een vent s'ochtends een vent en met frisse tegenzin doen we ons ochtend ritueel, tent, matje, slaapzak inpakken, wassen en tandenpoetsen, meusli reep van Hajo nuttigen, de last weer op de rug en vertrekken. De reis vandaag gaat richting de volgende hoge (1335) top genoemd Alto do Poio. Ik zeg gaat richting want we zijn vandaag niet van plan zoveel kilometers te maken want de vermoeidheid van een goeie maand op de fiets en skates te staan gaat zich openbaren. Of beter gezegd je komt wat dichter bij jezelf of nog beter gezegd dichter bij je beperkingen. Alles hoef ineens niet meer zo nodig, en ook alle pijntjes gaan zich openbaren op plekken waar je voorheen het bestaan niet eens van wist. Maar het wordt toch zeker weten een mooie dag want we gaan een paar geweldige plaatsen aandoen en ons even in de middeleeuwen wanen.

We komen in het plaatsje Ponferrada waar de Tempeliers een bastion hebben gebouwd welke nog geheel intact is..... Terwijl ik naar de ophaalbrug loop kijk ik diverse malen achterom om te kijken of er geen ridders te paard aan komen. Nou dat was natuurlijk niet het geval maar wel een processie met gezang nonnen die met het beeld en foto van Maria lopen en een aantal flinke mannen die een groot houten kruis dragen met een beeld van Jezus, dan waan je je echt even in andere tijden. Maar dat is weer gauw over als we een terrasje op het plein zien en de drang naar koffie de overhand neemt.

Na de koffie in een snelle afdaling door de stad, nog even een noodstop om inkopen voor de lunch te doen en verder naar Villafranca del Bierzo waar bij binnenkomst het zicht op een 16e eeuwse burcht met hoektorens je weer in de middeleeuwen doet belanden. Hier nemen we afscheid van Hajo want hij wil deze dag wat meer kilometers maken dan wij van plan zijn en willen hem niet ophouden. We zullen elkaar vast nog wel in Santiago zien!

In Villafranca delen Bierzo staat nog een bijzondere Santiago kerk voor pelgrims want deze bevat een poort van vergeving, ben benieuwd of dit voor ons ook gaat werken?

Uiteindelijk nemen we de eerste 18 kilometers van de klim naar Alto do Poio en zoeken een Alberge.

We belanden in een hele leuke Alberge, de eigenaar is een echte paljas en kan heerlijk koken. Om acht uur zitten we met 25 man/vrouw rond een lange tafel te genieten van gazpacho, salade, brood, wijn, spaghetti en als toetje een pudding met mariakaakje. Voor ons vertrouwde bakje koffie moeten we even het dorp ingaan. Voor het slapen gaan nog even gesproken met een vrouw uit Denemarken die elk jaar acht weken gaat lopen en de Camino al zeven keer heeft gedaan vanuit alle richtingen en er een boek over geschreven 'the song of the Camino'.

Heerlijk slapen in onze slaapzaal waar de zwaluwen in en uit vliegen, met de zekerheid dat we tot zes uur kunnen slapen wat zeker niet in alle Alberge's lukt. Maar de beheerder heeft alle mensen op hun hart gedrukt dat er voor zes uur geen geluid mag worden gemaakt.

Het was een heerlijke dag en ongelooflijk dat mijn vader dit allemaal voor elkaar bokst, ik ben trots op hem.