Even een persoonlijk berichtje!
Zoals jullie inmiddels begrijpen is het bijwerken van internet tussen de klus die we dagelijks moeten klaren niet een eenvoudige opgave.
Maar we doen ons best al heb ik gezien dat de dagen verhalen-fotosin de haast wat door elkaar gaan lopen en de datum niet altijd klopt.
Het lukt me niet om bij alle verhalen de fotos toe te voegen ivm tijdgebrek, het uploadeen van fotos neemt veel tijd i beslag.
Ik wil iedereen bedanken voor alle berichtjes die ze voor ons hebben achter gelaten, we beleven hier veel plezier aan! ga door zo!
Wat de sponsorlijst betreft, ik ziee vanaf onze locaties geen kans om de lijst precies bij te werken maar ik heb wel gezien dat er in middels weer voor ongeveer € 500,- gestort is dus het totaal bedrag zal momenteel denk ik rond de € 3.500,- zijn!
Verder zijn de verhalen slechts een kleine impressie van wat wij op zo,n dag beleven en zien. En meestal wat er in het geheugen van de dag naar boven komt op het moment dat ik tijd heb om het verhaaltje te schrijven, maar ik hoop dat jullie ervan genieten, wij in ieder geval wel
Groetjes van de oude Johannes op de fiets en de maffe skater.
P.S ik probeer niet voor elk nieuw verhaal of fotos een mailtje te laten versturen omdat ik er meestal meerdere tegelijk opzet. Dus al je een mailtje ontvangt voor een verhaal of nieuwe fotos staan er meestal meerdere nieuwe verhalen of fotos op! Is maar dat je het weet en niks zal missen
Dag 23
Dag 23 van St Palais naar Roncevalles
Ik word wakker van de herrie die pa aan het maken is en vraag of hij stil kan zijn voor de andere mensen op de slaapzaal.
Ik wrijf in mijn ogen en kijk de slaapzaal in, allemaal lege bedden en de dekens netjes opgevouwen! Ik vraag verbaasd en natuurlijk onnodig 'is iedereen al weg?'.
Hoe laat is het dan wel, ik heb goed uitgeslapen waarschijnlijk, maar een blik op de klok laat zien dat het nog geen half zeven is en iedereen zit al aan het ontbijt!
Dan zit er niks anders op dan de spullen inpakken, bedje omschudden en naar het ontbijt, waar we de thee of koffie in een voor ons dessert schaaltje krijgen! Wat brood met jam naar binnengewerkt en de watervoorraad voor onderweg goed gevuld want het zou vandaag 38 graden worden. Na een heel vriendelijk afscheid van de Belgische vrijwilligers die ons nog even op de foto willen nemen vertrekken wij richting Spaanse grens, wat we trouwens elke dag al hebben gedaan maar de kans dat we hem vandaag gaan passeren is wel erg groot.
We vertrekken op aanwijzingen van de mensen uit de Refuge en beginnen gelijk aan een klim van 2,5 km van 6 tot 7% heerlijk na het ontbijt om er even lekker in te komen. Maar mede door het goede asfalt en de nooit aflatende energie van ons bereiken we tot onze eigen verbazing om 10 uur al St Jean Pied de Port en nemen we even tijd voor een bakje koffie en een voorbespreking voor de verdere reis. Want eigenlijk hadden we 1 dag gerekend om van St Jean Pied de Port de Pyreneeën over te steken. We besluiten het vandaag aansluitend van onze tocht vanuit St Palais te doen wetende dat het heel zwaar en misschien wel laat kan worden. Bij de eerste stijle klim naar de grens landen we in Valcaros op 385 meter hoogte bij een speciaal zaak in Spaanse producten die ook sinas voor ons heeft en twee stoelen voor de deur en een half uur verlaten we het dorp langs het typische Pelote veld met een even zo typische muur waarzonder het spel niet gespeeld kan worden . Dan gaat de echte klim beginnen naar Puerto de Ibaneta een klim van 16 km lang van 7 tot 9% tot een hoogte van 1056 meter.
Nou dat hebben we geweten, meer gelopen dan gefietst en geskate, te heet, te stijl, asfalt te slecht. Dus even stoppen bij elk stroompje om onszelf en onze petten nat te maken, de paardenvliegen van ons afslaan en beetje bij beetje naar de top. Halverwege neem ik de fiets van pa over, hij zit er helemaal doorheen en lopen alleen is al zwaar genoeg voor hem op dit moment.
We passeren al lopende nog een stel jongens met begeleiders welke allemaal op de fiets zijn maar er de kracht niet meer voor hebben zoals Joling het zou zeggen. Aangekomen op de top bij de gedenksteen van ridder Roeland die hier in zijn strijd met de Basken is gestorven kust pa de grond en gaat daarna even gesterkt, ik neem wat Fotos we drinken wat en laten ons als vliegende Hollanders naar beneden storten en rijden bijna het dorpje Roncevalles voorbij terwijl mensen ons zitten te filmen vanuit de auto.
Wie had dat ooit gedacht, we zitten in Spanje en zijn de Pyreneeën over en dat op skates en een 79, jaar oude fietser. Daar hadden ze vroeger olifanten voor nodig of waren dat de Alpen?
We zoeken een slaapplaats, wat hier geen probleem is want het dorpje bestaat alleen uit kerkjes, refuges (slaapplaatsen voor pelgrims) en twee restaurants.
Even douchen, eten, remblokjes vervangen en uitrusten voor morgen als de reis richting Pamplona zal gaan waar zoals Hemmingway heb geschreven wel eens een loslopende stier tegen kunnen komen!
En we treffen het want als het goed is vallen we midden in de feestweek.
Dag 22
ag 22 remblokjes voor vertrek Dax.
Langer geslapen als anders en alles op ons gemak gedaan. De post komt volgens de receptioniste van het hotel toch niet voor 11 uur. Sleutel van de Gite weer ingeleverd bij de pater en moed verzameld om de 2 a 3 km door de stad te skaten naar het hotel. De weg is namelijk hopeloos slecht, druk en overal werkzaamheden en daarbij nog een flinke afdaling en twee bruggen. Het kost mij soms best moeite om na de laatste val weer de moed te verzamelen om mij weer vol overgave op het wegdek te begeven, al roep pa dan makkelijk dan lopen we dat stukje! Dat zijn juist de onzekere momenten van een skater, vanuit stilstand op slecht wegdek en lopen helemaal, alle ingredienten aanwezig om uit evenwicht te geraken zowel geestelijk als lichamelijk. Maar alle angsten overwonnen zitten we om 10 uur bij het hotel aan de koffie als wolven te wachten om de postbode te bespringen want er is nog steeds geen pakketje uit België ontvangen voor meneer Bontje.
Pa gaat de route nog maar eens doornemen en ik stort mij weer op het verhalen schrijven. Postbode komt voorbij op de fiets, ik naar buiten en vragen of zij een pakketje heeft voor hotel Jean le Bon, nee dus! Ik onze bereidwillige Belg Stefan weer gebeld om te vragen of zij meer weten en verteld dat er niets bij de post zat. Stefan verteld dat het niet per post maar met een transporteur is verstuurd, hij belt mij zo terug!
Tien minuten later blijkt dat de transporteur het inderdaad gisteren nog niet heeft aangeboden, maar dat het momenteel in de vrachtwagen zit en het vandaag wordt bezorgd, zit dus niets anders op dan wachten en misschien nog een dagje Dax.
Het idee om de stad in te gaan en nog even te internetten gaat niet op want de receptie van het hotel sluit tussen drie en zes. Dus moeten we ter plekke blijven waken voor de transporteur!
Dit betekend enige vertraging van onze reis, maar dit soort dingen horen erbij en maken de reis voor wat het is.....
Om 12:30 stopt er een blauw busje en stapt er een man uit met een pakketje maar neemt de andere deur van het hotel, pa gauw ga hem achterna. Ik op de skates er ook naar toe, zeg pa hij is binnendoor naar jou toe, ik weer terug, courier weg!
Na even weervrouwtje en mannetje te hebben gespeeld treffen we elkaar toch in de bar waar ik teken voor het pakketje. En de gelukkige eigenaar wordt van VIER remblokjes en we hadden er maar 1 gevraagd. Maar beter mee verlegen dan om verlegen en bellen onze Belgische vriend Stefan dat we ze hebben ontvangen en danken hem voor zijn geweldige hulp en bijdrage aan onze tocht. Blijkt achteraf dat Gabi hier de rekening voor gaat ontvangen en hier niet zo blij mee is want zij wilde dat het per post verstuurt werd en natuurlijk maar 1 blokje. Laten we maar even afwachten zeg ik misschien strijkt Stefan wel een keer zij hand over het hart!
Na het ontvangst van de blokjes verlaten we snel Dax en weten na deze enerverende ochtend nog de plaats St Palais te bereiken waar we in een oud klooster welke als Refuge wordt gebruikt hartelijk worden door twee Belgische vrijwilligers die de Refuge voor twee weken beheren. We richten onze slaapplaatsen in op de slaapzaal, proberen het internet wat niet lukt en gaan in het stadje eten onder het genot van de wedstrijd Duitsland Spanje. Spanje wint met 1-0 en even later heb ik Gabi huilend aan de telefoon. Maar zij heb gelukkig nog een tweede optie, fan worden van Nederland. Maar wat zal het straks in Spanje een feest worden tijdens de wedstrijd Spanje Nederland!
We sluipen de slaapzaal in dromen alvast van een geweldige Nederlandse overwinning, zo die droom nemen ze ons niet meer af!
Weg is weg!
Weg is weg!
Een weg is een weg, nou mooi niet!
Hier een verhaaltje over het wegdek in relatie tot skaten, en dan vooral het Franse wegdek tot nu toe.
Een skater is heel erg afhankelijk van het wegdek, skaters onder ons zullen dit beamen. Er is namelijk niks zo fijn dan dat de skates doen wat jij wil, de afzet die jij geef ook resulteert in de beweging die jij voor ogen had. Dit is natuurlijk alleen mogelijk op een glad wegdek wat zich nog het liefst horizontaal bevindt. Maar de skaters onder ons weten dat de eerste uitdagingen van holletjes en bruggen in het grotendeels vlakke landschap van Nederlandvoor een beginnende skater meestal een onoverkomelijk probleemis, maar na wat lef en een goede begeleiding komt dat allemaal goed
Nou in Frankrijk is dit totaal anders, het asfalt bestaat grotendeels uit een grindpad
van steentjes
Een andere uitdaging van het Franse wegdek is dat het soms stijl omhoog tot 10% begeeft en dat je meestal ook weer omlaag moet. Op goed wegdek kan dit resulteren in snelheden tot bijna 50 km maar grotendeels kan je hier geen risico nemen.
Elke oneffenheid
Een stukje zacht wegdek, en dat is er zeker met deze temperatuur zorgt ervoor dat je skate tot stilstand komt en het is hier zelfs zo erg dat het asfalt aan de skates blijf zitten!
Het is zelfs zo zacht dat ik met mij wijsvinger een munt zomaar een halve centimeter in het wegdek druk,
Dan kan je wel voorstellen dat als er een paar millimeter van een wieltje met 100 kilo daar bovenop direct in het asfalt gezakt en stilstaat met het effect dat de overige 100 kilo zich horizontaal doorgaat begeven. En dan hebben we het nog niet over de losse stenen, de gaten, dode beesten en dat de weg zich ook in zijwaartse kanten kan laten hellen, alsof je op de wielerbaan van Ahoy rijd alleen niet zo mooi glad.
Skaters van Nederland niet meer zeuren over een slecht fietspad of een onneembare brug of ik stuur je voor een tochtje naar Frankrijk! (grapje)
Zoals je ziet zat uitdagingen om lichamelijk en geestelijk overeind te blijven en in Spanje komen pas de echte bergen en daar schijn het wegdek nog meer variaties te vertonen.
We houden je op de hoogte!
Dag 21
Dag 21 Dax
Ik was erg vroeg op, kon niet slapen van mijn zere ribben en mijn dikke neus. Alles al ingepakt en eten klaar gezet aan een lange tafel in de schuur want het ziet er regenachtig uit. Lekker onze yoghurt en fruit opgegeten, de kippen, honden en ziekenfondspatienten vaarwel gezegd en op naar het vvv van Dax. Natuurlijk te vroeg dus nog even onze tijd doorgebracht met koffie drinken en geld halen. Het vvv zet ons op het spoor van een fietsenmaker en een internet café. Als eerste de fiets, blijkt deze zaak ergens boven op een boulevard met trappen, Kasper dus eerst maar even op de skates kijken. Blijkt het een kioskje voor kranten en fiets verhuur, ik uitleggen wat het probleem is, maar hij wil natuurlijk de fiets zien.
Pa gehaald en een stukje omgerekend om op de boulevard te komen. Na een grondige inspectie van drie vaklui en een heftige discussie van zeker een kwartier komen zij tot de ontdekking dat zij dit niet kunnen maken en klimmen in de telefoon voor hulp. Na enig bellen en veel uitleg is er een zaak gevonden die ons kan helpen. Of wij maar even achter een van de mannen aan kunnen skaten/fietsen dan zal hij ons er heen brengen. Daar gaan we dan door Dax achter een vent die volgens mij eerder de intentie heeft om ons af te schudden dan om ons ergens te brengen. Maar wij laten ons natuurlijk niet zo makkelijk afschudden en 10 minuten later staan we bij een echte fietsenmaker die als eerste vraagt wie die stang dan wel in die fiets heeft gepropt?
Na 2,5 uur, tangen, grotere tangen, hele grote tangen, slijptol, zagen, bijtels en uiteindelijk een brander is de oude stang uit de fiets. Na nog eens 3 kwartier lukt het de fietsenmaker een nieuwe zadelpen op een nette manier te monteren. Kasper heeft in tussentijd wat aan de verhalen geschreven, gekeken waar ik straks moet zijn voor mijn remblokjes en de Gite, en intussen ook even de Husky van de fietsenmaker uitgelaten want het beest werd erg ongeduldig en begon de boel te slopen! En het heeft natuurlijk geen zin om met vier man om een zadelpen te hangen, vele handen maken licht werk dat is waar maar hier gaat dit even niet op!
Pa een paar eurotjes lichter maar zit weer hoog en droog op z'n fiets.
Even langs het hotel waar ze mijn remblokjes naar hebben verstuurd, maar ze hebben helaas nog niets ontvangen.
Dan maar naar de Gite kijken of ze plek hebben voor ons want dan kan ik gaan internetten. Het kost de zustertjes wat moeite maar na 40 minuten hebben we de sleutel van een geweldige slaapplaats. Pa onder de douche en ik op de fiets naar het cybercafe en de Pharmacie voor nieuw verband. Het kan wel eens laat worden pa, en dat werd het ook want zo'n 100 Fotos uploaden kost wat tijd en de USB werkte weer niet voor de verhalen maar uiteindelijk is het toch gelukt. Nog even langs het hotel maar nog geen pakje!
Morgen om 11 uur komt de post weer onze laatste kans, uitslapen en zorgen dat we om 10 uur op het terras van het hotel zitten om de postbode te bespringen.
Bij de Gite gekomen zit pa zich te vervelen, dus snel een pizza gehaald, deze genuttigd met een wijntje erbij en ons daarna verwittigd van de 1300 km die we al bijna hebben gedaan en de dikke 1000 die we nog moeten doen. Wel veel bergen he pa, en ze zeggen dat de weg in Spanje nog slechter is..... Zouden we het wel halen? De twijfel slaat toe, en waar kan je die het beste mee bestrijden? Ja lieve kijkbuiskinderen snaveltjes toe en oogjes dicht of was het andersom? Wat het ook is wij gaan slapen!
Dag 20
Dag 20
vertrokken van camping terug naar Pissos om op de route te komen, een man ziet ons zoeken en steekt de weg over om ons te helpen. Het blijkt een Nederlander die een keer in de twee weken in Frankrijk is voor bloemenkweek. Hij helpt ons op de juiste route en bied ons een croissant aan, een geweldig begin van de dag die een goed uur later een totaal andere wending neemt. Onderweg naar Labouhayre nog even op de film vastgelegd hoe ik het asfalt van Les Landes moet overwinnen en het een wonder is dat ik overeind blijf of beter gezegd nog kan skates! En dan te bedenken dat we ons Les Landes hadden voorgesteld als 150 km mooi vlak asfalt, valt dat even tegen! Aangekomen in Labouheyre komen we langs de feestzaal st Jaques waar Kasper natuurlijk een foto van wil maken, wat achteraf niet zo'n goed idee bleek want een half uur later lig ik in een ziekenauto met drie broeders om mij heen. Niet schrikken, het is niet zo ernstig als het er uit ziet. Wat ging hieraan vooraf, terwijl ik de foto neem op het voorterrein wat hobbels en los grind bevat rollen beiden skates weg en val ik voorover. En ik kan je verzekeren dat dat met 15 kilo op je rug nog sneller gaat dan je je ooit kan voorstellen. Gevolg, mijn gezicht raakt met een aardige snelheid de grond en mij eerste constatering is dat de camera ook de grond raakte en dat mijn bril nog heel was, het volgende wat mij opvalt is de niet aflatende stroom bloed welke uit mijn neus stroomde. Rustig blijven zitten, neus dicht houden rugzak open en handoek voor het bloed. Mensen hebben het gezien en al 112 gebeld en mijn vader dacht eerst nog even dat ik liggend een foto wilde nemen. De ziekenauto is onderweg en binnen 10 minuten ben ik in goede handen, alles schoongemaakt en een klein verbanden op mijn neus. Maar zo makkelijk kom ik daar niet vanaf, de dokter bepaald hier of ik gezond ben en of ik de ambulance mag verlaten. Dus nog een gratis rondje door het dorp naar de dokter, welke nog een keer mijn bloeddruk neemt, naar mijn longen luisterd door mijn shirt heen, een beetje in mijn neus knijp en beweegt en vraag of het soms zeer doet en als afsluiting wat grapjes over rolleurs en of daar ook mee naar Nepal was geweest?
Ik krijg zijn goedkeuring en de broeders brengen me weer terug naar de plaats des onheils vanwaar wij lopend het dorp ingaan op zoek naar een kopje koffie om bij te komen van de schrik.
Kijk beste luistervrienden dit was even niet zo leuk voor mij maar het maakt het lezen wel wat aantrekkelijker dan elke dag maar te lezendat het zo warm was en de heuvels zo hoog en mijn been zo zeer doet!
Uiteindelijk weer verder door Les Landes, leuke kleine plaatsjes en uiteindelijk in een plaats naar mijn hart als naturist. Dit plaatsje Lesperon is namelijk in drieen verdeeld Tireveste, tiregilet en Tireculotte. Wat achtereenvolgend betekend trek de jas uit, trek het hemd uit en trek de broek uit, wat we toch maar niet gedaan hebben anders worden we opgepakt voordat we Dax bereiken!
Komen nog langs oude houtskoolstokerijen alvorens we op een camping belanden in Yzosse 2 km voor Dax want morgen moeten we in Dax op zoek naar een fietsenmaker, het hotel waar mijn remblokjes naar toe zijn verstuurd en naar een plek waar ik kan internetten.
De camping staat vol met oudere mensen die blijkt alleen hier zijn voor de genezende baden van Dax, ze worden s'ochtends opgehaald met een busje, een gezellige boel! Eten gehaald bij de Carrefour was wel even bijna twee uur onderweg maar ja wat moet je anders doen?
Slapen misschien om op te laden voor morgen? EN DAT GAAN WE NU DUS DOEN!
Dag 19
Dag 19 van Faleyras naar Pissos
heerlijk ontbijt met marmalade van eigen tuin. Op naar le Lande waar wij vlakke wegen tegemoet gaan, wat de eerste eerste 20 km toch tegenvalt want we hebben alleen heuvels. Slecht wegdek zoals we gewend zijn dus maar even wat fris kopen ter versterking en op een bankje nuttigen, dan komt er iemand naar ons toe en verteld dat er een dorpsfeest is en nodigde ons uit wat mee te drinken en eten. Van het een komt het ander en natuurlijk komt onze reis ter sprake en het internet gebruik wat ons maar niet lukt. Geen probleem ik mag wel een PC van de gemeente gebruiken, wel internet maar we krijgen zelfs samen met burgemeester de USB poort niet aan de praat. Dan kom pa tot de ontdekking dat zijn zadelpen is gescheurd, en hij wil er gewoon mee door rijden. Ik verbiedt hem dat, veel te gevaarlijk. We stoppen en breken hem af, blijkt een of andere aluminium stand die er ooit al in een nood situatie is ingeslagen en muurvast zit (en ik maar denken dat zijn fiets goed was nagekeken). Pa op zoek naar een zaag om het stukje stand van zijn zadelpen af te krijgen wat hem uiteindelijk lukt. Zijn zadel weer in het overgebleven stuk stang gekregen en we kunnen weer verder al fiets pa zeker 8 cm lager bij de grond!
In Dax gaan we kijken voor een fietsenmaker.
Komen uiteindelijk op een Camping in Pissos, eten wat genieten van de rust schieten voor 11 uur onze sarcograaftentjes weer in voor onze broodnodige rust.
Dag 18
Dag 18 van St Aulaye naar Faleyras.
Vanmorgen onze broodjes opgehaald en nog een munt voor de droger want onze was is niet droog. Ontbijten, tenten nat inpakken en de spullen uit de droger, wat zullen we vandaag weer heerlijk ruiken!
Via een aantal mooie plaatsen, prachtige kastelen en alleen maar tussen de druivenstruiken komen we de eerste boorden van de Chateau's tegen, dit is ongekend de beroemde wijnstreek van St Emilion. Intussen zijn wij in de laatste 30 km al twee keer in een wielerparcour beland waar we meestal door op leeftijd zijnde coureurs worden ingehaald. Maar op de heuvel richting St Emilion zit ik toch diverse keren achter een coureur en vraag of hij wel eens meer door een skates op de hielen is gezeten, onder luid applaus finishen wij in St Emilion. Prachtige wijnhuizen, proeverijen en dure restaurants. St Emilion is ook een heel mooi plaatsje, maar pa wil door km maken, en ik zit er al een beetje door maar laat me overhalen, stom!
We passeren nog het plaatsje Branne waar Gabi mijn remblokje naar een helaas niet meer bestaand hotel heeft gestuurd.
Maar het boord hangt er nog wel en een boord met een telefoonnummer met de vermelding dat het restaurant en het terras wel sommige dagen open is. Ik bellen en de persoon aan de andere kant van de lijn uitgelegd wat ik wilde, maar hij had geen pakje ontvangen.
Dan maar langs het postkantoor, niet geschoten is altijd mis, maar deze is op zaterdag al om 12 uur gesloten.
Dan maar weer door, helemaal op en desperate in Faleyras bij een huis aangebeld en gevraagd naar een B&B en binnen 20 minuten zitten we bij een stel heerlijke Fransen die verrast zijn door onze leeftijd en natuurlijk door die skates van mij. Eerst even onder de douche en dan kijken we samen naar de wedstrijd van Duitsland tegen Argentinië 4-0 das pas een overwinning! Het wordt volgens Gabi nog Nederland tegen Duitsland, Kasper tegen Gabi dus, het is maar goed dat we zo ver van elkaar verwijderd zijn.
We eten fruit uit de tuin, biertje en toch maar niet zwemmen in het zwembad wat ter onze beschikking staat. Even later moet ik pa wakker maken voor het eten, wat we ons heerlijk laten smaken inclusief ijsje en koffie na. Gezellig zitten kletsen over alles en nog wat en komen tot de ontdekking dat het hotel in Branne al 5 jaar is gesloten en de eigenaars van de B&B nog nooit boven de lijn Parijs zijn geweest waarna natuurlijk Nederland even wordt gepromoot. Pa probeert nog even een van zijn aandelen te herstellen maar dat gaat niet lukken, zodra we een fietsenmaker tegenkomen laten we er even naar kijken. Tijdens dit schrijven gezien dat Spanje door is met 1-0 in een heel bijzondere wedstrijd, dat worden mooie wedstrijden met de vier overblijvers, zo en nu de oogjes toe want het ontbijt staat om 7:30 al weer klaar!